سرویس بهداشتی

تا صد سال پیش، سرویس بهداشتی در ایران در داخل اتاق جداگانه در گوشه‌ای از سرا و به دور از اتاق‌های نشیمن وجود داشت. دستشویی خانه در واقع بدون چاه بود؛ یعنی فضای نشستن و سنگ دستشویی در روی بلندی قرار داشت و مدفوع به داخل محوطهٔ شیب ‌دار و گودالی در همان اتاق هدایت می‌شد و روی محوطهٔ گودالی شکل، خاک می‌ریختند. بعد از هر چند مدت، مدفوع‌ها را برای مصارف کشاورزی بر بارِ خران حمل می‌کردند و به کشتزارها می‌بردند. با گسترش زندگی شهرنشینی مدرن و تغییر سبک سراها به خانه‌های کوچک و آپارتمان، حفر چاه سرپوشیدهٔ دستشویی در خانه‌ها مرسوم شد.

در هر خانه معمولاً یک سرویس بهداشتی نزدیک ورودی و در بخش عمومی خانه ویک حمام در بخش خصوصی و نزدیک اتاق خوابها ساخته می‌شود. این دو فضا کمترین امکاناتی هستند که می‌توان برای سرویس بهداشتی یک خانه در نظر گرفت؛ ولی در خانه‌های بزرگتر با امکانات بیشتر می‌توان حمام اتاق خواب والدین را جدا از حمام خانه در نظر گرفت. حتی ممکن است که برای اتاق خواب مهمان و تک‌تک اتاق خواب‌ها نیز سرویس‌هایی جداگانه پیش‌بینی شود. در حمام دستشویی‌های باهم، همان‌طور که دستشویی از حمام در دارد می‌تواند از راهرو هم قابل دسترسی باشد و حمام هم می‌تواند همان‌طور که به دستشویی راه دارد از داخل اتاق خواب قابل دسترسی باشد. برای صرفه‌جویی در هزینه و به دلایل فنی، حمام، دستشویی و آشپزخانه بهتر است طوری طراحی شوند که بتوانند از یک لوله‌کشی و تأسیسات استفاده کنند.

دسته‌بندی‌ها: توالت ایرانی – توالت فرنگی – روشویی – ست سرویس بهداشتی – فلاش تانک – کمد و باکس – مخزن مایع دستشویی